ΠΕΡΙ ΤΟΥ BLOG

Το blog αυτό δημιουργήθηκε από τους φίλους του Παιδικού Χωριού και σκοπό έχει να βοηθήσει -όσο είναι δυνατόν- υλικά και πνευματικά τα παιδιά που διαμένουν στους χώρους του, προβάλοντας το θεάρεστο έργο που γίνεται.
Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας, στο εξής mail:

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ π. ΛΙΒΥΟ

Στο πλαίσιο της κυκλοφορίας του δεύτερου τεύχους του περιοδικού μας "Μονοπάτια Φωτεινά", ιδιαίτερη τιμή και χαρά αποτέλεσε η ανταπόκριση του γνωστού ιερέα και συγγραφέα, π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου (Π.Λίβυου) να μας παραχωρίσει μια ξεχωριστή και γεμάτη νοήματα, συνέντευξη. Τον ευχαριστούμε από καρδιάς και του ευχόμαστε κάθε ευλογία. 



Ακολουθεί η συνέντευξη:



Πατέρα Χαράλαμπε, ήδη βαδίζουμε τα τελευταία στάδια της Μεγάλης Σαρακοστής. Κάθε μέρα ερχόμαστε και πιο κοντά στην Μεγάλη Εβδομάδα, στα πάθη, την Σταύρωση και την Ανάσταση. Συμφωνείτε με την άποψη ότι ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά την Ανάσταση του Χριστού και αν ναι, πως συμβαίνει αυτό;
Εάν αυτό το ερώτημα το κατανοήσουμε γενικότερα, ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ότι αποτελεί μοναδική οδό σωτηρίας, όπως λέει και Γέρων Σωφρόνιος του Έσσεξ, μπορούμε να το δεχθούμε. Δηλαδή ότι ο Θεός συνάπτει μοναδικές προσωπικές σχέσεις με τον κάθε ανθρώπινο πρόσωπο. Εάν όμως το δούμε μέσα σε μια ερμηνεία ότι ο καθένας καταλαβαίνει ότι θέλει και όπως θέλει την Ανάσταση του Χριστού, δεν θα συμφωνήσω. Γιατί η Ανάσταση του Χριστού, έγινε για έναν συγκεκριμένο λόγο και προσφέρει κάτι συγκεκριμένο στον άνθρωπο και την ζωή του. Δηλαδή καταργεί τον έσχατο εχθρό του ανθρώπου το θάνατο. Τα βάσανα, οι καημοί, τα λάθη, οι πτώσεις και οι αδικίες, βρίσκουν αποκατάσταση και λύτρωση, μια και ο Χριστός νικάει τον θάνατο. Οπότε τα πάντα αλλάζουν στην προοπτική της αιωνιότητας. Το μόνο που μένει είναι ο φυσικός θάνατος που και αυτός θα έρθει η έσχατη ώρα της κατάργηση του. Οπότε η Ανάσταση είναι ζωή. Την οποία ζούμε από αυτόν τον κόσμο, στο κάθε τι της καθημερινότητας μας με προέκταση αιώνια.
Τώρα γιατί συμβαίνει ο καθένας να θέλει να τα καταλαβαίνει όπως αυτός θέλει, ειδικά στις μέρες μας, οφείλεται στο γεγονός ότι πλέον έχει διαμορφωθεί ένας άνθρωπος που πιστεύει ότι η αρχή και το τέλος των πάντων είναι ο εαυτός του. Ε, αυτό είναι καταστροφικό.

 Συμφωνείτε ότι είναι χαρακτηριστικό των καιρών μας να ζητούν οι άνθρωποι Ανάσταση χωρίς να προηγηθεί Σταύρωση; Καρπό χωρίς θυσία;
Πάντοτε ο άνθρωπος έχει μέσα του τάσεις ωφελιμιστικές. Και γενικά θέλει και προσπαθεί να αποφεύγει τον πόνο. Όμως η ζωή έχει δυο ράγες. Η μία είναι η χαρά κι άλλη ο πόνος. Δεν μπορεί κανείς να εξελιχθεί πνευματικά και να ωριμάσει εάν δεν πατάει και στις δυο ράγες.
Για να κερδίσεις κάτι πρέπει να χάσεις. Αυτό μας λέει και το Ευαγγέλιο. Μονάχα όταν χάνω και δίνω κερδίζω. Εμείς αισθανόμαστε ότι κερδισμένος και ισχυρός είναι αυτός που εξαπατά και κοροϊδεύει, που είναι απατεώνας. Όχι. Αργά η γρήγορα η ζωή θα αποδείξει ότι δεν είναι αυτός ο κερδισμένος. Πρέπει να πιστέψουμε ότι αυτός που είναι με τον Χριστό δεν χάνει ακόμη και όταν φαινομενικά ηττάται.
Δεν πρέπει να φοβόμαστε τον Σταυρό, δεν είμαστε μόνοι μας. Είναι πάντα πάρων ο Χριστός ακόμη κι αν εμείς μέσα στην θύελλα της δοκιμασίας δεν το αισθανόμαστε. Είναι εκεί όμως, πρέπει να απόλυτα να το πιστέψουμε.



Η περίοδος αυτή της εκκλησίας μας λέμε ότι χαρακτηρίζεται από το αίσθημα της χαρμολύπης. Πως εσείς το αντιλαμβάνεστε;
Αυτή η περίοδος έχει έντονη αυτοκριτική και αυτομεμψία. Αισθανόμαστε τα λάθη μας, τις αμαρτίες και αστοχίες μας, αλλά συγχρόνως βλέπουμε το μέγα και απροϋπόθετο έλεος του Θεού. Έτσι υπάρχει λύπη για τα λάθη μας αλλά και αισιοδοξία γιατί υπάρχει κάποιος που μας αγαπάει πολύ.

Από την μία, αναφέρουμε στην Χριστιανική πίστη την αξία της ταπείνωσης. Από την άλλη μεριά, οι ρυθμοί και ο ανταγωνισμός του σύγχρονου τρόπου ζωής προτάσσει αντίθετα συναισθήματα. Πως όλα αυτά μπορούν να «παντρευτούν» στον νου του σύγχρονου Χριστιανού;
Η ταπείνωση δεν είναι παραίτηση από την ζωή και τον αγώνα της. Απλά εσωτερική ισορροπία και αρμονία. Ξέρω ποιος είμαι και τι είμαι. Γνωρίζω τα λάθη μου, γνωρίζω όμως και τα χαρίσματα μου, που πάντα τα αποδίδω στις δωρεές του Θεού. Η ζωή πάντα ήταν και θα είναι ανταγωνιστική. Αυτό δεν πρέπει να μας φοβίζει. Όπως είπα και παραπάνω, πρέπει να πιστέψουμε ότι ο άνθρωπος του Θεού, δεν είναι ο χαμένος. Ακούμε συχνά από πολλούς ακόμη και «χριστιανούς», ότι όποιος πάει με τον Σταυρό στο χέρι προκοπή δεν κάνει. Όχι. Αυτό είναι μέγα λάθος. Απλά πρέπει να επανατοποθετήσουμε μέσα μας, τι εννοούμε όταν λέμε επιτυχία. Εάν ως επιτυχία εννοούμε την απουσία ήττας ή λάθους, τότε ναι, θα απογοητευθούμε. Η ήττα γεννά την νίκη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι σημερινοί ηττημένοι είναι οι αυριανοί νικητές.

Σε ένα βιβλίο σας αναφέρετε ότι ο Χριστιανός στον Παράδεισο δεν θα είναι δικαιωμένος αλλά αγαπητικά σωσμένος και ότι ο Παράδεισος δεν είναι κατάκτηση αλλά δωρεά. Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια παραπάνω πάνω σε αυτό;
Πολλοί χριστιανοί πιστεύουν ότι ο παράδεισος είναι δική τους κατάκτηση. Ότι με τις προσπάθειες τους και τα πνευματικά τους κατορθώματα τον κέρδισαν. Όχι. Ο Παράδεισος είναι δώρο του Θεού. Όχι γιατί είμαστε τέλειοι αλλά γιατί είμαστε ταπεινοί, αυθεντικοί και γνήσιοι. Όχι γιατί τα καταφέραμε, αλλά γιατί Τον αγαπήσαμε. Είναι υπόθεση έρωτος-σφοδρής αγάπης δηλαδή, και όχι κατορθωμάτων. Όποια άσκηση κι αν κάνουμε στην εκκλησία, έχει σκοπό να αγαπήσουμε τον Θεό και τον συνάνθρωπο μας. Να πλατύνουμε και να ανοίξουμε την καρδιά μας. Όχι να κατακτήσουμε κάτι ή κάποιον αλλά να δοθούμε σε κάτι ή κάποιον. Στον Θεό.
Ο κόσμος, Χριστιανοί και μη, αναφέρουν συνέχεια ότι αναζητούν τον Θεό. Άλλοι επιτυχώς και άλλοι ανεπιτυχώς. Ίσως οι δρόμοι προς εκείνον να είναι πολλοί και διαφορετικοί. Πείτε μας την γνώμη σας για μία οδό που νομίζετε ότι μπορεί κάποιος να Τον συναντήσει.
Εάν απαντήσω τότε είναι σαν να δίνω μια συνταγή επιτυχίας. Αυτά στην Ορθόδοξη εκκλησία δεν υπάρχουν. Δεν μπορεί κανείς να σου πει, κάνε αυτό ή εκείνο και θα βρεις τον Θεό. Και τούτο γιατί ο Θεός είναι ζωντανός και παράδοξος. Δηλαδή με τον Θεό διαμορφώνουμε σχέση. Και οι σχέσεις έχουν διακυμάνσεις. Δεν είναι σταθερές. Έπειτα ο Θεός δεν μπορεί να εκβιαστεί ή να του πεις «κοίτα έκανα αυτά, οπότε φανερώσου μου τώρα», όχι δεν γίνεται έτσι. Δεν θα το κάνει ποτέ ο Θεός αυτό. Ο δρόμος του Θεού φανερώθηκε απόλυτα στο πρόσωπο του Χριστού μας. Εκεί είναι το μυστικό, στις εντολές του Χριστού. Στην αγάπη. Η αγάπη είναι το κλειδί. Όμως το πώς θα σαρκωθεί στην ζωή του καθενός είναι πολύ προσωπικό και πάντα ένα μεγάλο μυστήριο.

Η απόλυτη ελευθερία που έχει παραχωρήσει ο Θεός στους ανθρώπους από την μία συγκινεί και γοητεύει τον άνθρωπο και από την άλλη τον σκανδαλίζει, παρατηρώντας τις δυσκολίες και τις συμφορές που Εκείνος «επιτρέπει». Πως μπορούμε να συνδυάσουμε αυτήν την ελευθερία προκειμένου να βρούμε την εσωτερική μας ισορροπία απέναντι της;
Όντως η ελευθερία είναι το μέγα δώρο του Θεού στον άνθρωπο αλλά και το μεγάλο σκάνδαλο της ιστορίας.  Μην ξεχνάμε ότι σε αυτήν οφείλεται η παρουσία του κακού στην κόσμο μας. Παρά ταύτα είναι η μεγάλη δωρεά του Θεού.
Ένα τέτοιο λοιπόν μεγάλο δώρο, θέλει και την ανάλογη προσοχή και διάκριση. Γιατί από ευλογία εύκολα μπορεί να γίνει κατάρα και για μας και για τους άλλους. Η ελευθερία ωριμάζει, μεγαλώνει ή μικραίνει μαζί με εμάς. Όσο εμείς προχωράμε πνευματικά τόσο και αυτή ωριμάζει. Οπότε η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι η δική μας πνευματική ενηλικίωση. Να αισθανόμαστε υπεύθυνη μπροστά στο εαυτό μας, στον πλησίον και τον Θεό μας. 

Από την Ιωάννα

 Μπορείτε να κατεβάσετε σε μορφή pdf όλο το δεύτερο τεύχος πατώντας εδώ.
0 Responses

Αφήστε το μήνυμά σας...